ستایش
تا کی می‌خوایم تو فیلم‌ها و نوشته‌هامون از بدی‌ها و زشتی‌ها بگیم؟
همین گفتن و پرداختن به بدی‌ها اونها رو شیوع نمی‌ده؟
شاید در خیلی از موارد اجتماعی نشه راحت آمار گرفت و ثابت کرد که این حرف و حدیث‌ها چه تاثیر بدی روی جامعه می‌ذاره اما در مواردی که میشه آمار گرفت به راحتی این تاثیر مشهوده
مثلا همین ساخته شدن فیلم ستایش باعث شده که ثبت احوال اعلام کنه که فراوانی اسم ستایش به شدت افزایش پیدا کرده
با اینکه در این فیلم هیچ توصیه‌ای به اینکه اسم بچه‌تون رو ستایش بذارین نشده!
پس واضحه که رسانه تاثیر غیرمستقیم عمیقی روی زندگی مردم می‌ذاره
آیا نشون دادن بی‌وفایی‌های خانوادگی، قد علم کردن جلوی پدر و مادر، فساد دخترها، هرزگی پسرها، قاچاقچی بودن مادرها، دزدی بچه‌ها، بدگویی بچه‌ها از پدر و مادرها، حرص و ولع برای ارث و میراث، و مسائل بسیار دیگری از این دست که هر روزه از رسانه‌ها به گوش و چشم ما می‌رسد، قبح این مسائل را برای ما از بین نمی‌برد؟
اگر به دنبال بهبود وضع حاضر هستیم چرا از خوبی‌ها نگیم؟ چرا از وفاداری‌ها نگیم؟ چرا از دلسوزی‌ها نگیم؟
رسانه‌ها خواهشمندم با اعصاب من بازی نکنید، شما زندگی را برای من تلخ کرده‌اید. از هیچ کدامتان نمی‌گذرم.
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت: